L’ho sentita tutta

La Renata, cla sàira.
Quatar bal atachèd, senza dí gnént,
a i ò ciap una mèna
e la m’è vnéuda dri cmè una burdèla,
fina la Bosca, a stémmi sémpra zétt,
a la ò zirca te schéur, a n’i cridéva,
a la ò sintéida tótta,
e cla bòcca, cl’udòur, la camisètta
sbutunèda, a treméva,
e sòtta senza gnént, u i era li,
la è vnéuda zò pianín, dòulza, si ócc céus.
E pu la dmènga dop la s’è spusèda.

 

La Renata, quella sera. | Quattro balli di seguito, senza dire niente, | le ho preso una mano | e mi è venuta dietro come una bambina, | fino alla Bosca, stavamo sempre zitti, | l’ho cercata nel buio, non ci credevo, | l’ho sentita tutta, | e quella bocca, quel profumo, la camicetta | sbottonata, tremavo, | e sotto senza niente, c’era lei, | è venuta giú piano, dolce, con gli occhi chiusi. | E poi la domenica dopo s’è sposata.

 

da La nàiva. Furistír. Ciacri
di Raffaello Baldini
(Einaudi, 2000)